Konfiguracja komputera do pracy w sieci.

1. cmd.exe - procesor poleceń
2. ipconfig     / all / more
3.DHCP - Dynamice Host Configuration Protocd
4. Adres IP
5. Maska sieci
6.Brama domyślna
7. DNS

cmd.exe - procesor poleceń -Korzystając z wiersza polecenia (Cmd.exe lub procesor poleceń systemu Windows) do otwarcia pliku, który ma rozszerzenie nazwy pliku wykonywalnego, pliku może działać jako program, a nie jest otwarty w programie, który został zarejestrowany dla typu pliku (opartej na rozszerzeniu nazwy pliku).
Na przykład jeśli w wierszu polecenia wpisz nazwę pliku lub nazwa_pliku.txt , nazwa_pliku.txt może działać jako program, a nie jest otwarty w programie Notatnik. To może również wystąpić, jeśli plik nosi nazwę w wierszu polecenia w pliku wsadowym (bat) lub w pliku skryptu (.cmd) polecenia systemu Windows NT. 

  ipconfig  / all / more

   

DHCP  

Protokół dynamiconfigurowania węzłów) – protokół 

umożliwiający umożliwiający komputerom  uzyskanie od 

serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta  adresu 

IP bramy sieciowej j, adresu serwera DNS maski podsieci i.

 Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest 

następcą BOOTP DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyliI Pv6, jako integralną część 

dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja 

została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co 

najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci. 

   

Adres IP  

To liczba 32-bitowa, która identyfikuje serwer (komputer) podłączony do innego serwera lub Internetu. Jest używany w celu komunikowania się poprzez transfer pakietów przy użyciu TCP/IP. W ten sposób można zidentyfikować około 4 miliardów serwerów. 

Adres IP nie jest na stałe przypisany do pojedynczego komputera, może się niejednokrotnie zmieniać. Zmiana adresu IP następuje najczęściej podczas ponownego podłączenia do sieci. 

Zapis adresu IP następuje najczęściej w systemie dziesiętnym(cyfry oddzielone kropkami), a znacznie rzadziej w systemie dwójkowym bądź szesnastkowym (oddzielone dwukropkami lub spacjami). 

Wyróżniamy kilka rodzajów protokołów adresu IP: IPv4, IPv5 oraz Ipv6. Najczęściej spotykana jest wersja czwarta (Ipv4). Niestety z biegiem czasu pula wolnych adresów IP zaczęła się wyczerpywać. Aby zapobiec ewentualnemu wykorzystaniu wszystkich możliwych adresów IP rozpoczęto prace nad nowszymi wersjami Internet Protocol. Tak powstała wersja piąta (IPv5), która miała rozszerzyć możliwości poprzedniej wersji lecz nie zdobyła zbytniej popularności.

     

 Maska podsieci, maska adresu (ang. subnetwork mask, address mask) – liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta.

Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer.

Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci.

Maska adresu jest liczbą o długości adresu (32 bity dla IPv4 lub 128 bitów dla IPv6), składającą się z ciągu bitów o wartości 1, po których następuje ciąg zer, podawaną najczęściej w postaci czterech liczb 8-bitowych (zapisanych dziesiętnie) oddzielonych kropkami (na przykład 255.255.255.224). Wartość maski musi być znana wszystkim routerom i komputerom znajdującym się w danej podsieci. W wyniku porównywania maski adresu (np. 255.255.255.0) z konkretnym adresem IP (np. 192.180.5.22) router otrzymuje informację o tym, która część identyfikuje podsieć (w tym przypadku 192.180.5), a która dane urządzenie (.22).

  

Bramy domyślne  odgrywają ważną rolę w sieciach TCP/IP.

 Zapewniają one hostom TCP/IP domyślne trasy do 

komunikacji z innymi hostami w sieciach zdalnych.

Na poniższym rysunku przedstawiono rolę, jaką pełnią dwie bramy domyślne (routery IP) dla dwóch sieci: sieci 1 i sieci 2.

Aby host A w sieci 1 mógł komunikować się z hostem B w 

sieci 2, host A musi najpierw sprawdzić w tabeli routingu, czy

 istnieje określona trasa do hosta B. Jeśli taka trasa nie 

istnieje, host A przesyła ruch TCP/IP, który jest kierowany do 

hosta B, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 1.

Ta sama zasada ma zastosowanie w przypadku, gdy host B 

wysyła dane do hosta A. Jeśli nie istnieje określona tra

sa do hosta A, host B przesyła cały ruch TCP/IP, który jest kierowany do hosta A, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 2.