Lekcja 6

 Komunikacja – proces przekazywania (wymiany) informacji między jej uczestnikami.  

Dzisiejsza komunikacja nie ogranicza się tylko do tej bezpośredniej. Na co dzień używamy sms'ów, wykonujemy rozmowy telefoniczne, piszemy e-mail'e. Na forach czy chatach tematycznych możemy nawiązać kontakt lub uzyskać informacje od osób nie znanych nam bliżej. Jest to przydatne, ale ciągnie za sobą i pewne zagrożenia. 

SMS 

  (ang. Short Message Service)

Usługa przesyłania krótkich wiadomości tekstowych w cyfrowych sieciach telefonii komórkowej. Usługa ta jest wprowadzana także do sieci telefonii stacjonarnej.

Darmowe bramki SMS zalety, wady - co warto wiedzieć?

  Bramką SMS jest strona internetowa zawierająca odpowiedni skrypt, za pomocą którego istnieje możliwość wysłania krótkiej, tekstowej wiadomości SMS na telefony komórkowe różnych operatorów sieci w Polsce i czasem również zagranicą.

Zalety :

*Dostarczają większą liczbę funkcjonalności niż tradycyjne wiadomości SMS wysyłane z telefonów komórkowych
*Możliwość napisania większej liczby znaków, ważne
*Darmowe wysyłanie wiadomości

*Przydatna gdy nie mamy przy sobie swojego telefonu komórkowego, padła nam bateria

Wady:

*Nadużycia
*Możliwość podszywania się 
*Problemów z identyfikacją osoby wysyłającej wiadomości

MMS

(ang. Multimedia Messaging Service)

 Rozszerzenie funkcji SMS o możliwość przesyłania multimediów takich jak grafika, animacje, wideoklipy, dźwięki itp. Większość operatorów rozszerzyła ograniczenie do 300 KB dla pojedynczej wiadomości - tyle ile maksymalnie mogą obsłużyć terminale.

IRC

 (ang. Internet Relay Chat)

  Jedna ze starszych usług sieciowych umożliwiająca rozmowę na tematycznych lub towarzyskich kanałach komunikacyjnych, jak również prywatną z inną podłączoną aktualnie osobą.

  Rozmowy w sieci IRC odbywają się na tzw. kanałach, z których część funkcjonuje stale. Inne mogą być uruchamiane przez jednego użytkownika w celu porozmawiania choćby z jedną inną osobą.
 Na ekranie użytkownika przewijają się od dołu do góry ekranu komunikaty wysyłane przez osoby piszące na danym kanale. Komunikaty te pojawiają się zaraz po ich wysłaniu, a ich kolejność jest identyczna z kolejnością napływania do serwera. Uzyskuje się dzięki temu wrażenie rozmowy osób przebywających w jednym pomieszczeniu.

mIRC

Klient IRC dla Windows rozpowszechniany na 
licencji shareware, stworzony w 1995 przez Khaleda Mardam-Beya. Posiada edytor skryptów i własny język skryptowy. Dzięki wtyczkom zawiera dodatkowe funkcje, takie jak:

• menedżer kanałów IRC
• odtwarzacz MP3
• serwery DCC

Do czego służą i co to są komunikatory?

Komunikator internetowy to program, który umożliwia szybkie przesyłanie wiadomości między użytkownikami. To najbardziej naturalna i przyjazna forma rozmowy w Internecie.

Główną część komunikatora stanowi zawsze lista kontaktów, czyli spis osób, z którymi możesz rozmawiać. W każdej chwili możesz dodać do niej kolejne osoby, znajomych, ludzi poznanych w sieci, członków rodziny. Jeśli ktoś używa komunikatora, obok jego pseudonimu lub nazwiska pojawia się specjalne oznaczenie, tak zwany status, który określa czy dana osoba jest podłączona do sieci oraz może i chce w danej chwili rozmawiać.

GaduGadu

Komunikator GG jest dla wielu polskich internautów synonimem komunikatora w ogóle. Był pierwszym programem tego typu szeroko dostępnym w polskim Internecie i do dziś pozostaje pierwszym programem, jaki polscy internauci instalują na komputerze. Charakterystyczne, uśmiechnięte słoneczko – logo GG – towarzyszy nam już kilkanaście lat.
Komunikator GG jest darmowy. Możesz zainstalować go na swoim komputerze. Będzie działał w Twoim systemie (Windows, Mac OS, Linux, Windows 8) i powiadomi Cię kiedy ktoś będzie chciał z Tobą rozmawiać. Jeśli nie możesz instalować programów, na przykład na komputerze w pracy, w kawiarence internetowej albo wtedy, gdy korzystasz z obcego komputera, możesz użyć GG dostępne przez WWW, otwierając stronę www.gg.pl.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iV26RB0RArY

Komunikator Tlen.pl 

Polski komunikator internetowy. Jest integralną częścią portalu internetowego o2.pl. Komunikator Tlen.pl domyślnie umożliwia komunikację z użytkownikami sieci Tlen.pl jak również Gadu-Gadu. Głównymi jego funkcjami są: prowadzenie rozmów w czasie rzeczywistym, przesyłanie wiadomości, chat, przesyłanie plików, prowadzenie rozmów głosowych, prowadzenie wideokonferencji, wysyłanie SMS-ów.

Skype 

Komunikator internetowy, oparty na technologii peer-to-peer.

Skype umożliwia prowadzenie darmowych rozmów głosowych oraz obserwację rozmówcy poprzez kamerę internetową, a także płatnych rozmów z posiadaczami telefonów stacjonarnych lub komórkowych 

Czat

(z ang. chat – rozmowa), używana jest również angielska pisownia chat) 

To rodzaj internetowej pogawędki i jedna z usług internetowych.

Wyraz czat (chat), będący zapożyczeniem, zagnieździł się w slangu informatycznym. Najpowszechniejszym znaczeniem tego słowa jest serwis internetowy służący do komunikacji wielu osób w tzw. pokojach. Zwykle istnieją dwa rodzaje rozmowy – prywatna, której przebieg mogą śledzić tylko dwie osoby, oraz publiczna, dostępna dla wszystkich zalogowanych użytkowników. W części czatów dostępne są również graficzne emotikony, stworzone dla ułatwienia ekspresji emocji. Taka forma czatu jest w większości oparta o aplet Java 

Jeśli chcesz możesz prowadzić rozmowę na czacie z uczniami naszej szkoły. Wejdź na http://lo-zywiec.pl/chat 

Istnieją również czaty takie jak :

chat.onet.pl
chat.wp.pl
Są ona ogólnodostępne. Można wybrać kategorię która nas w danym momencie interesuje i porozmawiać o tym z innymi ludzmi również interesującymi się tym samym tematem. Wadą takiego czatu jest z pewnością duża ilość reklam.

Grupy dyskusyjne Google

Google Groups – serwis umożliwiający przeglądanie grup dyskusyjnych Usenetu i przeszukiwanie ich archiwum oraz tworzenie własnych list dyskusyjnych, zwanych tu również grupami, które znajdują się na serwerze Google.  https://groups.google.com/forum/?hl=pl#!overview

Forum dyskusyjne 

Przeniesiona do struktury stron WWW forma grup dyskusyjnych, która służy do wymiany informacji i poglądów między osobami o podobnych zainteresowaniach przy użyciu przeglądarki internetowej.

Fora dyskusyjne są obecnie bardzo popularną formą grup dyskusyjnych w Internecie. Prowadzą je praktycznie wszystkie portale.

                             

Lekcja 5 Korespondencja elektroniczna

Korespondencja elektroniczna

 Poczta e‑mail (skrót od poczty elektronicznej, ang. electronic mail) to szybki i wygodny sposób komunikowania się z innymi osobami.

Co jest potrzebne do korzystania z poczty e‑mail?

Do korzystania z poczty e‑mail potrzebne są trzy elementy:

• Połączenie internetowe. Usługodawca internetowy zapewnia dostęp do Internetu, pobierając zwykle miesięczną opłatę. Potrzebny jest również modem.
• Program poczty e‑mail lub usługa oparta na sieci Web. Programy poczty e-mail można pobierać lub kupować od firmy Microsoft lub innych dostawców. Programy poczty e‑mail mają często więcej funkcji i można je przeszukiwać szybciej niż większość usług e‑mail opartych na sieci Web. Przed skonfigurowaniem programu poczty e‑mail należy uzyskać określone informacje od usługodawcy internetowego: zwykle własny adres e‑mail, hasło, nazwy serwerów poczty przychodzącej i wychodzącej oraz kilka innych szczegółów.
  Jeśli użytkownik nie chce pobierać ani kupować programu poczty e‑mail, może w zamian zapisać się do bezpłatnej usługi poczty e‑mail opartej na sieci Web, takiej jak Gmail, Windows Live Hotmail lub Yahoo! Mail. Te usługi umożliwiają sprawdzanie poczty e‑mail za pomocą przeglądarki sieci Web z dowolnego komputera podłączonego do Internetu, nawet z komputera należącego do kogoś innego lub znajdującego się w miejscu publicznym, na przykład w bibliotece.
• Adres e-mail. Adres e‑mail można uzyskać od usługodawcy internetowego lub podczas zapisywania się do usługi poczty e‑mail opartej na sieci Web. Adres e‑mail składa się z nazwy użytkownika (wybranego pseudonimu, nie musi to być nazwisko użytkownika), znaku @ oraz nazwy usługodawcy internetowego lub dostawcy poczty e‑mail opartej na sieci Web, na przykład osoba@microsoft.com.

 Poczta e‑mail umożliwia:

• Wysyłanie i odbieranie wiadomości. Wiadomość e‑mail można wysłać do dowolnej osoby mającej adres e‑mail. Wiadomość dociera do skrzynki odbiorczej poczty e‑mail adresata już po kilku sekundach lub minutach, niezależnie od tego, czy odbiorca znajduje się za ścianą czy na drugim końcu świata. Wiadomości można otrzymać od każdej osoby znającej nasz adres e‑mail; następnie można te wiadomości odczytać i wysłać na nie odpowiedź.
  Treść wiadomości należy wpisać w dużym pustym obszarze
• Wysyłanie i odbieranie plików. Oprócz typowych tekstowych wiadomości e-mail można w wiadomości e-mail wysyłać niemal wszystkie rodzaje plików, w tym dokumenty, obrazy i muzykę. Plik wysyłany w wiadomości e‑mail jest nazywany załącznikiem.
  Aby do wiadomości dołączyć plik, kliknij przycisk Dołącz plik na pasku narzędzi (znajdującym się bezpośrednio pod paskiem menu). Zlokalizuj plik, zaznacz go, a następnie kliknij przycisk Otwórz. Plik zostanie wyświetlony w polu Dołącz w nagłówku wiadomości.
   
• Wysyłanie wiadomości do grup osób. Wiadomości e‑mail można wysyłać do wielu osób jednocześnie. Odbiorcy mogą wysłać odpowiedź do całej grupy, co pozwala na dyskusje grupowe.
  W polu Do wpisz adres e‑mail co najmniej jednego odbiorcy. Jeśli wiadomość jest wysyłana do wielu odbiorców, oddziel adresy e‑mail średnikami (;).
  W polu DW można wpisać adresy e‑mail dodatkowych odbiorców, którzy powinni otrzymać daną wiadomość, ale nie muszą na nią reagować. Otrzymają oni tę samą wiadomość co adresaci wskazani w polu Do. Gdy nie ma dodatkowych odbiorców, należy to pole pozostawić puste. 

•    Przesyłanie wiadomości dalej. Po otrzymaniu wiadomości e-mail można ją przesłać dalej do innych odbiorców bez konieczności ponownego wpisywania.

 Jak napisać e-mail?

Temat

W e-mailu ważny jest temat wiadomości. Ma on zachęcić i zainteresować odbiorcę. Musi się wyróżniać, aby z powodzi innych informacji wyłowił on właśnie Twoją.

Powinien:

• być precyzyjny i niezbyt długi
  
• zawierać w sobie kluczową informację, której dotyczy wiadomość
  
• pozwolić łatwo odbiorcy odnaleźć wiadomość, nawet po długim czasie
  
• może mówić o działaniu jakiego oczekujesz od odbiorcy

Układ treści

1. Pozdrowienie adresata („Witam”, „Szanowny Panie” itp.)
   
2. Początek wiadomości - przedstaw jej główny cel
   
3. Rozwinięcie
   
4. Zakończenie - zastosuj jedno ze sformułować: „z poważaniem”, „pozdrawiam”, „z wyrazami szacunku” i podpisz się.

Wskazówki do treści:

• E-mail powinien być krótki i precyzyjny, gdyż przewijanie „surowego” tekstu jest dość niewygodne.
  
• Jeśli wiadomość musi być długa lepiej wysłać ją w formie załącznika, natomiast w treści e-maila napisać co zawiera załącznik i co należy z nim zrobić.
  
• Pisząc do kolegów możesz posługiwać się językiem nieoficjalnym, jeśli jednak jest to wiadomość służbowa, powinna wyglądać profesjonalnie. Jak krótka notatka służbowa.
  
• Nie pisz w stanie silnego wzburzenia emocjonalnego. Możesz napisać coś czego byś nigdy nie powiedział osobiście.
  
• Unikaj aluzji i humoru, który mógłby zostać zrozumiany odmiennie od Twoich intencji.
  
• Stosuj odstępy jednego wiersza pomiędzy akapitami. Tekst będzie w ten sposób bardziej czytelny.
  
• Pisz od lewej strony. Utarło się (w tradycyjnych pismach), żeby pisać „z poważaniem” z prawej strony. Jednak w e-mailach, z przyczyn technicznych, ta zasada nie obowiązuje.
  
• Pamiętaj, żeby nie „udziwniać” tekstu, ponieważ na ekranie odbiorcy może wyglądać to zupełnie inaczej niż u Ciebie.
  
• Adres odbiorcy wpisz tuż przed wysłaniem przygotowanej wiadomości. W ten sposób nie wyślesz jej niedokończonej przez przypadkowe wciśnięcie klawiszy.

LEKCJA 4

     

ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW

1. Lista kroków 
2. Schemat blokowy
3. Arkusz kalkulacyjny
4. Visual Basic
5. Turbo Pascal
6.  C ++

2.Schemat blokowy

  Jest narzędziem nakierowanym na prezentację kolejnych czynności w projektowanym algorytmie. Realizowane jako diagram, na którym procedura, system albo program komputerowy są reprezentowane przez opisane figury geometryczne, połączone liniami zgodnie z kolejnością wykonywania czynności wynikających z przyjętego algorytmu rozwiązania zadania.

Cechuje je:

• zasada budowy,
• elastyczność zapisów,
• możliwość zapisu z użyciem składu wybranego języka programowania,
• łatwa kontrola poprawności algorytmu.

Schematy blokowe pozwalają na prostą zamianę instrukcji na instrukcje programu komputerowego.
3.Arkusz kalkulacyjny

 Arkusz kalkulacyjny to program komputerowy przedstawiający dane, głównie liczbowe, w postaci zestawu dużych tabel dwuwymiarowych, pozwalający na automatyczną obróbkę tych danych oraz na prezentację ich w różny sposób.
 W zaawansowanych arkuszach kalkulacyjnych dostępne są również języki makropoleceń i języki programowania, przetwarzanie danych.


4. Visual Basic

 To język programowania wysokiego poziomu i narzędzie programowania firmy Microsoft. Składnia jest oparta na języku BASIC, ale unowocześniona. Zawiera kilkaset instrukcji, funkcji i słów kluczowych. Nie jest językiem w pełni obiektowym, gdyż nie udostępnia np. możliwości dziedziczenia, czy polimorfizmu. Wykorzystuje technologię ActiveX.

5.Turbo Pascal

Jedna z popularniejszych implementacji kompilatorów języka Pascal, zintegrowane środowisko programistyczne, produkt firmy Borland International dla procesorów Z-80  oraz rodziny Intel 80x86 i nowszych. Obecnie nie jest już rozwijany. Następcą Turbo Pascala jest Borland Delphi.

6.C ++

Język programowania ogólnego przeznaczenia.

Umożliwia abstrakcję danych oraz stosowanie kilku paradygmatów programowania: proceduralnego, obiektowego i generycznego. Charakteryzuje się wysoką wydajnością kodu wynikowego, bezpośrednim dostępem do zasobów sprzętowych i funkcji systemowych, łatwością tworzenia i korzystania z bibliotek (napisanych w C++, C lub innych językach), niezależnością od konkretnej platformy sprzętowej lub systemowej (co gwarantuje wysoką przenośność kodów źródłowych) oraz niewielkim środowiskiem uruchomieniowym. Podstawowym obszarem jego zastosowań są aplikacje i systemy operacyjne.

Lekcja 3

Usługi internetowe

1 Definicja Internetu
2. World Wide Web (www)
3. Zagrożenia przy pracy w Internecie
4. Uniform Resource Locator (URL)
5. Domain Name System (DNS)
6. Host
7. Odsyłacze
8. Adres IP, Maska Sieciowa, Brama, Serwery DNS
9. Dynamic Host Configuration Protocol (DHCP)
10. Wireless Application Protocol (WAP)
11. Cookies1. Definicja intenetu. 

 

1. Internet

Ogólnoświatowa sieć komputerowa, określana również jako sieć sieci. W znaczeniu informatycznym Internet to przestrzeń adresów IP.

2. World Wide Web (www)

W skrócie Web lub częściej WWW – hipertekstowy, multimedialny, internetowy system informacyjny oparty na publicznie dostępnych, otwartych standardach IETF i W3C. WWW jest usługą internetową, która ze względu na zdobytą popularność bywa błędnie utożsamiana z całym Internetem.Twórcą WWW był Tim Berners-Lee. Zbudowany przez niego prototyp strony internetowej został przekształcony do formy obecnie znajdującej się w obiegu.

3.Zagrożenia przy pracy w internecie-

Masowy dostęp do Internetu, oraz bardzo dynamiczny rozwój tej globalnej sieci, jak również brak praktycznie możliwości jego kontroli sprawiło, że niesie on ze sobą wiele zagrożeń, z których najpoważniejsze z nich to hakerzy, wirusy komputerowe działające jak hakerzy, szerząca się pornografia, strony o charakterze nacjonalistycznym, a nawet nazistowskim, oraz wszechobecny spam (reklamy) rozsyłający się jak wirusy. Wszystko to sprawia, że Internet w ostatnich latach stał się miejscem bardzo niebezpiecznym i nic nie wskazuje na to, że sytuacja ta ulegnie poprawie.

4. Universal Resource LOCATOR  '

Oznacza ujednolicony format adresowania zasobów (informacji, danych, usług) stosowany w Internecie i w sieciach lokalnych. 
URL najczęściej kojarzony jest z adresami stron WWW, ale ten format adresowania służy do identyfikowania wszelkich zasobów dostępnych w Internecue

5.  Domain Name Server (DNS) 

System serwerów, protokół komunikacyjny oraz usługa obsługująca rozproszoną bazę danych adresów sieciowych. Pozwala na zamianę adresów znanych użytkownikom Internetu na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową. Dzięki DNS nazwa mnemoniczna, np.pl.wikipedia.org jest tłumaczona na odpowiadający jej adres IP, czyli 91.198.174.232

 
6. HOST :

1. Komputer podłączony do sieci komputerowej używającej protokołu komunikacyjnego TCP/IP, posiadający adres IP. Jeżeli użytkownik komputera łączy się z siecią komputerową, to karta sieciowa lub modem jego komputera otrzymuje adres IP i wtedy staje się hostem. W tym znaczeniu host jest dowolną maszyną, uczestniczącą w wymianie danych poprzez sieć komputerową, np. poprzez Internet.
2. Komputer podłączony do sieci komputerowej łączem stałym, posiadający stały adres IP, udostępniający usługi sieciowe użytkownikom łączącym się z nim za pomocą swoich komputerów i umożliwiający im m.in. pracę w trybie terminalowym. Komputer użytkownika nazywany jest wtedy zdalnym terminalem, (ang.) remote terminal. Powszechną praktyką jest współistnienie na jednym hoście wielu usług, tj. obok usług umożliwiających pracę terminalową, np. telnet i SSH, także usług typu klient-serwer, najczęściej WWW i FTP. W tym znaczeniu, pojęcie host oznacza to samo co serwer, tym bardziej, że obecnie na większości tak rozumianych hostów, poza wewnętrznymi sieciami większych instytucji, usługi terminalowe, ze względów bezpieczeństwa, nie są dostępne.
3. W publikacjach anglojęzycznych, termin host używany jest w określeniu "to host", czyli dostarczać infrastrukturę dla usług sieciowych. Przykładowo, wyrażenia: "to host Web server" lub "hosted by", mogą odnosić się do firmy zapewniającej sprzęt komputerowy, oprogramowanie oraz miejsce dla stron internetowych klienta.

 

7. Hiperłącze (ang. hyperlink)
 
 Inaczej: odnośnik, odsyłacz, link  to zamieszczone w dokumencie elektronicznym (tekstowym, graficznym, wideo, animacji, PDF, HTML) odwołanie do innego dokumentu lub innego miejsca w danym dokumencie. Odwołanie takie związane jest z fragmentem tekstu lub obrazem – uaktywnienie hiperłącza (kliknięcie lub nadejście odpowiedniego momentu) powoduje otwarcie dokumentu docelowego. Hiperłącza są powszechnie używane na stronach internetowych.

8 Adres IP, maska sieciowa, Brama, serwery DNS. 

 Protokół internetowy (ang. Internet Protocol, skrót IP) – protokół komunikacyjny warstwy sieciowej modelu OSI (warstwy internet w modelu TCP/IP). Protokół internetowy to zbiór ścisłych reguł i kroków postępowania, które są automatycznie wykonywane przez urządzenia w celu nawiązania łączności i wymiany danych. Używany powszechnie w Internecie i sieciach lokalnych.
Dane w sieciach IP są wysyłane w formie bloków określanych mianem pakietów. W przypadku protokołu IP, przed rozpoczęciem transmisji nie jest zestawiana wirtualna sesja komunikacyjna pomiędzy dwoma hostami, które nie komunikowały się ze sobą wcześniej.
Protokół IP jest protokołem zawodnym – nie gwarantuje, że pakiety dotrą do adresata, nie zostaną pofragmentowane, czy też zdublowane, a ponadto mogą dotrzeć do odbiorcy w innej kolejności niż zostały nadane. Niezawodność transmisji danych jest zapewniana przez protokoły warstw wyższych (np. TCP), znajdujących się w hierarchii powyżej warstwy siecio

9. DHCP - Dynamic Host Configuration Protocol 

  (protokół dynamicznego konfigurowania węzłów)

Protokół komunikacyjny umożliwiający komputerom uzyskanie od serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta, adresu IP bramy sieciowej, adresu serwera DNS, maski podsieci. 
 
10. WAP 

Zbiór otwartych, międzynarodowych standardów definiujących protokół aplikacji bezprzewodowych. Rozwijaniem protokołu zajmuje się organizacja WAP Forum, będąca obecnie częścią Open Mobile Alliance (OMA). Wersja 1.0 protokołu powstała w 1998, 1.1 w 1999, a 2.0 w 2001 roku. 
 

11.Cookies (ciasteczka)

 Niewielka informacja tekstowa, wysyłana przez serwer WWW i zapisywana po stronie użytkownika w pliku cookie (zazwyczaj na twardym dysku). Domyślne parametry ciasteczek pozwalają na odczytanie informacji w nich zawartych jedynie serwerowi, który je utworzył. Ciasteczka różnych rodzajów są stosowane najczęściej w przypadku liczników, sond, sklepów internetowych, stron wymagających logowania, reklam i do monitorowania aktywności odwiedzających.Mechanizm ciasteczek został wymyślony przez byłego pracownika Netscape Communications – Lou Montulliego.