Konfiguracja komputera do pracy w sieci.

1. cmd.exe - procesor poleceń
2. ipconfig     / all / more
3.DHCP - Dynamice Host Configuration Protocd
4. Adres IP
5. Maska sieci
6.Brama domyślna
7. DNS

cmd.exe - procesor poleceń -Korzystając z wiersza polecenia (Cmd.exe lub procesor poleceń systemu Windows) do otwarcia pliku, który ma rozszerzenie nazwy pliku wykonywalnego, pliku może działać jako program, a nie jest otwarty w programie, który został zarejestrowany dla typu pliku (opartej na rozszerzeniu nazwy pliku).
Na przykład jeśli w wierszu polecenia wpisz nazwę pliku lub nazwa_pliku.txt , nazwa_pliku.txt może działać jako program, a nie jest otwarty w programie Notatnik. To może również wystąpić, jeśli plik nosi nazwę w wierszu polecenia w pliku wsadowym (bat) lub w pliku skryptu (.cmd) polecenia systemu Windows NT. 

  ipconfig  / all / more

   

DHCP  

Protokół dynamiconfigurowania węzłów) – protokół 

umożliwiający umożliwiający komputerom  uzyskanie od 

serwera danych konfiguracyjnych, np. adresu IP hosta  adresu 

IP bramy sieciowej j, adresu serwera DNS maski podsieci i.

 Protokół DHCP jest zdefiniowany w RFC 2131 i jest 

następcą BOOTP DHCP został opublikowany jako standard w roku 1993.

W kolejnej generacji protokołu IP, czyliI Pv6, jako integralną część 

dodano nową wersję DHCP, czyli DHCPv6. Jego specyfikacja 

została opisana w RFC 3315.

W sieci opartej na protokole TCP/IP każdy komputer ma co 

najmniej jeden adres IP i jedną maskę podsieci; dzięki temu może się komunikować z innymi urządzeniami w sieci. 

   

Adres IP  

To liczba 32-bitowa, która identyfikuje serwer (komputer) podłączony do innego serwera lub Internetu. Jest używany w celu komunikowania się poprzez transfer pakietów przy użyciu TCP/IP. W ten sposób można zidentyfikować około 4 miliardów serwerów. 

Adres IP nie jest na stałe przypisany do pojedynczego komputera, może się niejednokrotnie zmieniać. Zmiana adresu IP następuje najczęściej podczas ponownego podłączenia do sieci. 

Zapis adresu IP następuje najczęściej w systemie dziesiętnym(cyfry oddzielone kropkami), a znacznie rzadziej w systemie dwójkowym bądź szesnastkowym (oddzielone dwukropkami lub spacjami). 

Wyróżniamy kilka rodzajów protokołów adresu IP: IPv4, IPv5 oraz Ipv6. Najczęściej spotykana jest wersja czwarta (Ipv4). Niestety z biegiem czasu pula wolnych adresów IP zaczęła się wyczerpywać. Aby zapobiec ewentualnemu wykorzystaniu wszystkich możliwych adresów IP rozpoczęto prace nad nowszymi wersjami Internet Protocol. Tak powstała wersja piąta (IPv5), która miała rozszerzyć możliwości poprzedniej wersji lecz nie zdobyła zbytniej popularności.

     

 Maska podsieci, maska adresu (ang. subnetwork mask, address mask) – liczba służąca do wyodrębnienia w adresie IP części sieciowej od części hosta.

Pola adresu, dla których w masce znajduje się bit 1, należą do adresu sieci, a pozostałe do adresu komputera. Po wykonaniu iloczynu bitowego maski i adresu IP komputera otrzymujemy adres IP całej sieci, do której należy ten komputer.

Model adresowania w oparciu o maski adresów wprowadzono w odpowiedzi na niewystarczający, sztywny podział adresów na klasy A, B i C. Pozwala on w elastyczny sposób dzielić duże dowolne sieci (zwłaszcza te o ograniczonej puli adresów IP) na mniejsze podsieci.

Maska adresu jest liczbą o długości adresu (32 bity dla IPv4 lub 128 bitów dla IPv6), składającą się z ciągu bitów o wartości 1, po których następuje ciąg zer, podawaną najczęściej w postaci czterech liczb 8-bitowych (zapisanych dziesiętnie) oddzielonych kropkami (na przykład 255.255.255.224). Wartość maski musi być znana wszystkim routerom i komputerom znajdującym się w danej podsieci. W wyniku porównywania maski adresu (np. 255.255.255.0) z konkretnym adresem IP (np. 192.180.5.22) router otrzymuje informację o tym, która część identyfikuje podsieć (w tym przypadku 192.180.5), a która dane urządzenie (.22).

  

Bramy domyślne  odgrywają ważną rolę w sieciach TCP/IP.

 Zapewniają one hostom TCP/IP domyślne trasy do 

komunikacji z innymi hostami w sieciach zdalnych.

Na poniższym rysunku przedstawiono rolę, jaką pełnią dwie bramy domyślne (routery IP) dla dwóch sieci: sieci 1 i sieci 2.

Aby host A w sieci 1 mógł komunikować się z hostem B w 

sieci 2, host A musi najpierw sprawdzić w tabeli routingu, czy

 istnieje określona trasa do hosta B. Jeśli taka trasa nie 

istnieje, host A przesyła ruch TCP/IP, który jest kierowany do 

hosta B, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 1.

Ta sama zasada ma zastosowanie w przypadku, gdy host B 

wysyła dane do hosta A. Jeśli nie istnieje określona tra

sa do hosta A, host B przesyła cały ruch TCP/IP, który jest kierowany do hosta A, do własnej bramy domyślnej, czyli routera IP 2.

Film

Montaż filmu .

* Tytuł : EKSPERYMENT.


* Tytuł --treść--o autorze                                

* lektor

* ścieżka dzwiękowa

* muzyka w tle + napisy 



Program:  

Sieć komputerowa

Sieć komputerowa 

Grupa komputerów lub innych urządzeń 

połączonych ze sobą w celu wymiany

 danych lub współdzielenia różnych zasobów, na przykład: 

 -Korzystania ze wspólnych urządzeń, np. drukarek

-Korzystania ze wspólnego oprogramowania

-Korzystania z centralnej bazy danych,
  -Przesyłania informacji między komputerami (komunikaty, listy, pliki).

 

                        Usługi sieciowe :

• Poczta elektroniczna – Outlook Express, Opera

• Usługa stron WWW – Internet Explorer, Opera, Firefox

• Rozmowy IRC – gadu gadu, mirc, tlen

• Grupy dyskusyjne – News, Outlook Express

• Listy Dyskusyjne – listserv (komercyjny) i majordomo (bezpłatny)

• FTP -  Windows Commander i ws_ftp

• Telnet – Putty, SecureCRT

Stos protokołów TCP/IP

-Protokoły niskiego poziomu TCP/IP

-Protokoły wyższego poziomu :

 HTTP

(ang. Hypertext Transfer Protocol) to protokół sieci WWW.

Za pomocą protokołu HTTP przesyła się żądania

udostępnienia dokumentów WWW i informacje o kliknięciu

odnośnika oraz informacje z formularzy. Zadaniem stron

WWW jest publikowanie informacji - natomiast protokół

HTTP właśnie to umożliwia.

FTP

(File Transfer Protocol, ang. protokół transmisji plików)

jest protokołem typu klient-serwer, który umożliwia

przesyłanie plików z i na serwer poprzez

sieć TCP/IP.

• Serwery FTP

 są to komputery w sieci, które przy pomocy

protokołu FTP i programów klienckich udostępniają swoje

zasoby plików. Do najbardziej zasobnych w pliki FTP należy

np: ftp://amu.edu.pl

SMTP
 

(ang. Simple Mail Transfer Protocol) - protokół

komunikacyjny opisujący sposób przekazywania poczty

elektronicznej w Internecie. SMTP to względnie prosty,

tekstowy protokół, w którym określa się co najmniej jednego

odbiorcę wiadomości, a następnie przekazuje treść wiadomości.

Łatwo przetestować serwer SMTP przy użyciu programu telnet.

SMTP nie pozwala na pobieranie wiadomości ze zdalnego

serwera. Do tego celu służą POP3 lub IMAP.

NNTP

(ang. Network News Transport Protocol) to oparty o TCP/IP

protokół polegający na przesyłaniu ciągów tekstowych przez

siedmiobitowe kanały ASCII. Jest używany zarówno do

przesyłania tekstów między serwerami, jak również do czytania

i wysyłania artykułów.

Na protokole tym oparte jest działanie usługi Usenet.

IRC
 

(ang. Internet Relay Chat) to usługa sieciowa umożliwiająca

rozmowę na tematycznych lub towarzyskich kanałach IRC

jak również prywatną, z inną podłączoną aktualnie osobą. Usługa

ta funkcjonuje w architekturze klient-serwer, tj. fizycznie składa

się z grupy połączonych ze sobą na stałe serwerów oraz

programów-klientów. Programy klienckie uruchamiane są przez

końcowych użytkowników lokalnie – na ich własnych

komputerach, lub zdalnie, za pośrednictwem usługi SSH lub telnet.

Rozmowy w sieci IRC odbywają się na tzw. kanałach, z których

część funkcjonuje stale. Inne mogą być uruchamiane przez jednego

użytkownika w celu porozmawiania choćby z jedną inną osobą.

Aby skorzystać z IRC-a, należy pobrać z sieci program - klient IRC.

URL
 

Uniform Resurs Locator

oznacza zunifikowany format odnośników do zasobów

http://www.interia.pl/dokumenty/moje/list.htm

http: - protokół

//www.interia.pl - to adres serwera

/dokumenty/moje/list.htm – adres zasobu

FAQ
 

Frequently Asked Questions - to zbiory "często zadawanych pytań"

i odpowiedzi na nie, tworzone głównie po to aby uwolnić się od

ciągłego odpowiadania na stale powtarzające się i nudne

(dla odpowiadającego) pytania. Szczególnie duże ilości

FAQ-ów zostały stworzone przez stałych użytkowników grup

newsowych, gdzie przyjęła się zasada, że każda szanująca się

grupa musi mieć swojego FAQ-a.  FAQ-i są często stosowane w

wielkich korporacjach, , są dołączane do programów

komputerowych, wykorzystują je kanały IRC i mają one także

wiele innych zastosowań.

Shareware

  To płatny program komputerowy, który jest

rozpowszechniony bez  opłat do sprawdzenia przez użytkowników.

Po okresie próbnym należy za niego zapłacić lub skasować go.

Używanie programu shareware po okresie próbnym jest nielegalne.

Freeware
 
To licencja oprogramowania umożliwiająca darmowe
rozprowadzanie aplikacji bez ujawnienia kodu źródłowego. Termin
freeware bywa również używany jako synonim oprogramowania
objętego tą licencją. Czasami licencja freeware zawiera dodatkowe
ograniczenia (np. część freeware jest całkowicie darmowa, a część
darmowa jedynie do użytku domowego). rogramy na licencji
freeware mogą być nieodpłatnie wykorzystywane, jednak zabrania
się czerpania korzyści finansowych z ich dystrybucji przez osoby
trzecie.


Copyright
 
Często w Polsce terminem tym określa się zarówno ogół
praw przysługujących autorowi dzieła, jak i szczególną ich część –
przepisy upoważniające autora do decydowania o użytkowaniu
dzieła i czerpaniu z niego korzyści.

Public Domain

 (dobro publiczne) ogół twórczości (m.in. tekstów, 

zdjęć, muzyki, dzieł sztuki, oprogramowania itp.), do której wygasły  prawa autorskie, i która jest przez to dostępna dla wszystkich i do dowolnych zastosowań bez ograniczeń wynikających z prawa autorskiego. Utwory znajdują się w domenie publicznej najczęściej na skutek upłynięcia czasu obowiązywania praw autorskich. Domena publiczna to zbiór wiedzy i twórczości stanowiący wspólny  dorobek kulturowy i intelektualny ludzkości.